Dag min 1

Beste Paul, 

Vandaag heb ik regelmatig aan je gedacht. Op de fiets terwijl het asfalt, grit en zand onder mij wegglijdt blijkt het hoofd in een laag energie toestand te geraken. Er ontstaat ruimte om weg te dwalen. Onwillekeurig dacht ik aan jou. Jij was het die me het plezier aan fietsen probeerde bij te brengen. Ik heb je nog wel eens gezien in Neerbeek. Een glimlach van oor tot oor en in een rot vaart de bocht om. In 1992, ik had een saaie werkplek vervangen voor wat later bleek dynamiek en uitdaging. In Arnhem zag ik je voor het eerst. Een brok enthousiasme en levenskracht. Anderhalf jaar lang ’s avonds op de fiets. Ik heb je lange fietsbroek en blauwe jasje nog steeds. Ik koester de relikwieën uit een vervlogen tijd.

Vandaag zag ik een rood bruine pluimstaart wuiven in de wind. Het lijfje van een eekhoorn achterover met zijn voorpootjes gekruist op zijn tere borstkastje. Het leven is cru.. Meedogenloos cru. Afbraak, verzwakking, dood loert overal rond. Slaat onverwachts zijn slag. Niets tegen te doen. Leef je leven nu het nog kan. Op de fiets vandaag voelde ik geluk. Kleinigheden die me verrukte. Een heerlijk gevoel, zwevend boven het asfalt Morgenavond zie ik mijn broer Theo en vriend Bert. We trekken er al jaren op uit. De bergen, flinke huttentochten. Afgelopen jaar zijn we naar de middellandse zee gefietst. Samen met Christ. Helaas hij is er niet bij. Blessure, klein ongemak.

Dit jaar een rondje Vlaanderen. Minder stoer, maar gaat het daarom? Gaat het om snelheid, afstanden en hoogte meters? Indruk maken hoef ik niet. Nooit gehoeven. Lekker met vrienden, beetje inspannen. De postbank weet je nog. Ik kwam nauwelijks boven, maar eenmaal daar, een voldaan en gelukzalig gevoel. Dat Paul, dat gevoel voel ik telkens weer als ik op de Schesaplana sta of in de middellandse zee duik na een pittige fietstocht.

Morgen 55km naar camping Siësta Bert en Theo fietsen vanuit Goirle. Daar begint onze tocht. Ik verheug me Dit zijn de kleine dingen die er toe doen.

Groet van een oude bekende

Hans