Na een pittige klim stap ik af om wat te drinken en kijk waar mijn achtervolgers blijven. Ha, daar is Bert al, hij fietst gelijk door om in het volgend stadje een lunchplek, liefst met bankje, te vinden. Ik blijf wachten op Theo en Hans. Het duurt lang, veel te lang, ik wordt een beetje ongerust. Lekke band of erger….Oh, daar komt iets geels aan, dat moet Theo zijn. Nee het is een wielrenner in het geel. Dit wordt te gek, ik bel Theo. Gelukkig hij neemt gelijk op. We zijn er al, zegt hij, we hebben een stukje afgesneden.
4 reacties
Reacties zijn gesloten.
Ohoo die 2 broers stiekem aan het afsnijden!
Wel aardig dat je op Theo en Hans wachtte.
Jullie zijn echt stoere jonge mannen! Ongelooflijk! Ik volg jullie berichten bijna dagelijks met plezier en jullie schrijven beeldend. De foto’s ook zo mooi! Voor jou Chris verontrustend dat Theo en Hans vandaag zolang achterbleven, van hen handig dat ze een kortere weg namen.;-))) Ik hoop dat jullie met z’n vieren gezellig op een bankje in een dorp de zoveelste overwinning hebben gevierd!
Jullie halen de zee! Groetjes Ans
Niks afsnijden, gewoon efficiënt met je krachten omgaan. Achteraf bleek onze route helemaal niet korter en makkelijk. En een beetje creatief omgaan met routes kan geen kwaad toch?
Ja Hans, de zwakste moet de slimste zijn! Maar ik begrijp dat je je conditie als fietser snel opbouwt, eigenlijk een wandelaar. Super! Zo leuk dat jullie samen dat al jaren doen met dit wel als echt een uitdaging…op naar de zee!