Het is vandaag 9 mei. Geopolitieke spanningen worden verder gescherpt. Kijk toch eens hoe mooi het is langs de Saone. De jongens tracteerden mij op mijn verjaardag, ja ja 9 mei alweer 67jaartjes, op een prachtige fietsdag. Vanmorgen natuurlijk felicitaties ontvangen, dank Allen. De mooiste felicitatie was van Wouwou. Hij wuifde me toe al zal hij dat niet geweten hebben. Kusje van opa, Wouwou.
Zo rond mijn 15, denk ik, vond ik 30 al erg oud. Na 35 is het leven niet meer waard geleefd te worden. Dat was in deze periode dat de roman van Goethe “Die Leiden des jungen Werthers” zich begon op te dringen aan mij. Ach niet om vrolijk van te worden. Hoe anders was het gisteren bij het kampvuur op de eco camping. Fietsvakanties kun je op je 80ste ook nog doen. Was de conclusie. Gewoon actief blijven. Nou ik weet het niet, dat van die 35 is onnozel, maar een Hans van 80 op de fiets naar, laten we zeggen Portugal, Njet, ooops nee dat doen we niet. Boycot, laat ze hier maar langs de Saone fietsen. Zo mooi kan het leven zijn.
De bijna vlakke etappe kon ik wel gebruiken, de beentjes voelde stram. Vlak voor het Hotel een sterk stijgende bosweg met kuilen en losse stenen. Theo stapt af, met het gevoel, ja het mag, stap ook ik, bijna juichend af. Dan wat is dat, Pou Pou Christ staat naast de fiets. Ok hij heeft 10kg extra bagage, vanwege zijn drang naar luxe. Alleen bikkel Bert laat zich niet kennen. Die klautert met een mini verzetje driftig naar boven.
Aangekomen in Fresnes Saint Mamès, Hotel Mouton Blanc. Beetje vergane glorie zoals de hele streek. Ik lig met broer Theo in een twee persoons bed. Intiem, ach vroeger sliepen we allemaal bij elkaar toch, haha.
Mag ik nog een ding met jullie delen. Dochter Pauline vindt het misschien niets, maar ik heb vanmorgen bij het aanschouwen een traantje moeten laten. Hoe ouder hoe sentimenteler zeggen ze. Ach gewoon, het leven is het waard geleefd te worden. Ik zong vroeger wel eens een liedje met de kinderen, die zichzelf dan begeleiden met trommels en ander herrie spul. Zie hier ruim na m’n 35ste. Hoera hoera. Pilsje vanavond is van mij.
Zo rond mijn 15, denk ik, vond ik 30 al erg oud. Na 35 is het leven niet meer waard geleefd te worden. Dat was in deze periode dat de roman van Goethe “Die Leiden des jungen Werthers” zich begon op te dringen aan mij. Ach niet om vrolijk van te worden. Hoe anders was het gisteren bij het kampvuur op de eco camping. Fietsvakanties kun je op je 80ste ook nog doen. Was de conclusie. Gewoon actief blijven. Nou ik weet het niet, dat van die 35 is onnozel, maar een Hans van 80 op de fiets naar, laten we zeggen Portugal, Njet, ooops nee dat doen we niet. Boycot, laat ze hier maar langs de Saone fietsen. Zo mooi kan het leven zijn.
De bijna vlakke etappe kon ik wel gebruiken, de beentjes voelde stram. Vlak voor het Hotel een sterk stijgende bosweg met kuilen en losse stenen. Theo stapt af, met het gevoel, ja het mag, stap ook ik, bijna juichend af. Dan wat is dat, Pou Pou Christ staat naast de fiets. Ok hij heeft 10kg extra bagage, vanwege zijn drang naar luxe. Alleen bikkel Bert laat zich niet kennen. Die klautert met een mini verzetje driftig naar boven.
Aangekomen in Fresnes Saint Mamès, Hotel Mouton Blanc. Beetje vergane glorie zoals de hele streek. Ik lig met broer Theo in een twee persoons bed. Intiem, ach vroeger sliepen we allemaal bij elkaar toch, haha.
Mag ik nog een ding met jullie delen. Dochter Pauline vindt het misschien niets, maar ik heb vanmorgen bij het aanschouwen een traantje moeten laten. Hoe ouder hoe sentimenteler zeggen ze. Ach gewoon, het leven is het waard geleefd te worden. Ik zong vroeger wel eens een liedje met de kinderen, die zichzelf dan begeleiden met trommels en ander herrie spul. Zie hier ruim na m’n 35ste. Hoera hoera. Pilsje vanavond is van mij.
Wat een mooie video van Pauline Wijnand en de kids! Hartverwarmend.
Hans ik zie je video nu pas, ik denk dat ik toch niet goed ingesteld ben op voelwaere… Schitterend hoe je kleinzoon en -dochter zo zelfbewust spelen. Zo zullen jullie mannen veel praten over juĺlie nageslacht!