Dag 11 nog 555km te gaan

Heroïek en waanzin. Zijn wij met z’n viertjes heroïsch bezig? Zetten wij een mijlpaal die bewondering afdwingt? Langs de kant van de weg zien we bewonderaars die ons een goede tour wensen, wielrenners die ons passeren of tegemoed komen steken hun duimpje op. Bon Courage roepen ze. Ohhh la la vous allez a st Marie de la Mer. Ik groei en trap net een tikkeltje harder door. De leuke en lieve reacties van thuis sterken me in het geloof dat ik iets onvergetelijks volbreng. Nu hier in een B&B te Polgny na een verfrissende douche is dat euforische gevoel wel wat getemperd. Heroïek of waanzin, waar zijn we mee bezig. Onszelf bewijzen zo zijn we alle vier niet. Mij werd eens gevraagd als lid van de NKBV, wat heb jij zoal gepresteerd? Nou ja ze vroegen het iets subtieler. Zelf hebben ze al ik weet niet wat voor hoog Alpine tochten gemaakt. Ze praten over expedities. Ooops. Ach de Schenaplana beklommen, antwoordde ik, maar de laatste 200m daar had ik geen zin in. Met Theo en Bert inderdaad omhoog geklauterd in de regen. De top hebben we gelaten voorwat het was, terwijl hele volksstammen, voornamelijk vaders met hun piep jonge zonen naar boven liepen. De Schenaplana loop je gewoon op. Is heroïek de Mounteverest opgedragen worden, of een dwars doorsteek op Antarctica, of is dat waanzin? Gisteravond hebben we besloten de rede te laten prevaleren boven heroïek. De etappe van vandaag is op gesplitst. Vandaag 30km naar de voet van de muur. In de aanloop wat bergjes van 8 en 9% peanuts, na zoveel dagen training. Even relaxen en morgen in één keer het plateau over. We starten met een klim van 6% over 4 km. Ja ja ik weet in de route boekjes van de tour de France vind je zoiets niet terug. De Tour valt voor mij net als Mounteverest en Antarctica tot de categorie waanzin. Ik ben nou eenmaal niet het type dat tot het uiterste gaat. Voldoende is goed genoeg. Ik denk niet dat wij iets willen presteren, gewoon lekker bezig zijn dat telt. Maar bij thuiskomst wil ik wel onthaald worden. Ellen en al mijn kinderen en kleinkinderen, de hond. Hoera hoera. Snik een traan. Thomas, mijn zoon weet hoe dat moet. Jozef, weet je nog? Na de Dutch Mountain Trail op station Maastricht. Een emotioneel moment. Nou ja zo heb ik het liever niet. Gewoon thuis nadat ik gedouched heb bij een kopje koffie met Vlaai. Morgen de muur van de Jura, wordt een makkie, kan ik nu al zeggen. Je moet onze kuiten zien. Pfff Hans