Dag 17 nog 170km te gaan

Gisteren had ik het over kruimelwerk. Vandaag praat ik over hele tableaus, overweldigende beelden, mede vormgegeven door een zware klim. Dan krijg je tijd om rond te kijken. Nu voltrok de scène wisseling vlak voor onze neus. Machtige wanden, diepe afgronden, tunneltje. Parbleu une spectacle. Uhmm ik weet niet of dat correct Frans is. Klinkt wel zo. Toch? De eerste klim van vandaag. Naar Col du pas de Lauzun. Dus niet naar Lauzun? Vreemde luitjes die Fransen. Enfin, 8km met stukken van 10% gemiddeld 4,3% Fantastisch de klim en de afdaling. De Drome is een mooi gebied. De tweede klim was min of meer gelijk aan de eerste, maar minder spectaculair. De begroeiing is veranderd. Veel korte boompjes met krullerige takjes, voorbereid op droogte. Het was weer loei heet. Water vloog er door heen. Op de top van berg twee deelde Christ z’n laatste drupje water met mij. Ik sprong hem om zijn nek. Een soort van knuffel. Een knuffel met mannelijke remming. Niet vanwege het water, maar omdat dit onze laatste allerlaatste klim was voor deze reis. Nu kunnen we ons weer ergeren aan de verkeersdrempels. Op het moment dat ik dit schrijf, liggen Theo, Bert en Christ in het zwembad. Ik sla ze gade vanaf het terras met een biertje in mijn hand. Mijn maatjes. Overmorgen na twee korte etappes bereiken we Arles. Vandaar vertrekt zaterdagavond de bus naar huis. Nu zijn we in Valreas. Vrijdag en zaterdag een rondje fietsen met alleen een tandenborstel. Camargue here we come. Camargue nous arrive!!!! Hans